Κάποτε μου είπες πως ο χειμώνας σε νησί σου ταιριάζει καλύτερα. Αλήθεια κι εμένα ο χειμώνας μου ταιριάζει περισσότερο, σε κάθε "νησί", όπου κι αν βρίσκεται αυτό.
"Νησί τώρα, νησί πριν..." θυμάμαι να λες. Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να προσδιορίσεις τις συντεταγμένες στα δικά σου "νησιά". Αρκεί ένα βλέμμα γύρω σου, αρκεί μια στιγμή να σκεφτείς τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη κι ελπίδα να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, να συνεχίζεις να τολμάς, να αλλάζεις, την ώρα που όλα γύρω σου μένουν ίδια, στάσιμα, άχρωμα...
Όλοι μας ελπίζουμε σε μιαν αλλαγή, μα λίγοι τολμούν να κοιτάξουν μπροστά, πέρα από το δικό τους περιβάλλον. "Να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα..." σου είπα και μου έγνεψες καταφατικά. Κι αυτό ήταν που μας ξεχώριζε από τους άλλους, αυτό ήταν που μας ένωνε, που μας κέρδιζε και μας έδινε ζωή. Κι αν αυτό ήταν που μας έκανε να μοιάζουμε τόσο πολύ, ήταν το ίδιο που μετρούσε την απόσταση μεταξύ μας...
Με κοίταξες για άλλη μια φορά... "Είπα λέξεις... δεν θέλω πια να ξαναμιλήσω... φοβάμαι ότι δεν σε πειράζει πια το νόθο αλκοόλ..." ...φοβάμαι πως πια δεν με φοβίζει το νόθο αλκοόλ, μα μονάχα όλα εκείνα που γνωρίζω ήδη. Δεν με φοβίζει το άγνωστο... το έχω δει, μου έχει γίνει απόλυτη ανάγκη το άγνωστο και όλα όσα σου επιφυλάσσει αυτό. Καλές και άσχημες στιγμές... και δεν φοβήθηκα ποτέ, ούτε σήμερα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου