Gravity (1)

Κάποτε μου είπες πως ο χειμώνας σε νησί σου ταιριάζει καλύτερα. Αλήθεια κι εμένα ο χειμώνας μου ταιριάζει περισσότερο, σε κάθε "νησί", όπου κι αν βρίσκεται αυτό.

"Νησί τώρα, νησί πριν..." θυμάμαι να λες. Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να προσδιορίσεις τις συντεταγμένες στα δικά σου "νησιά". Αρκεί ένα βλέμμα γύρω σου, αρκεί μια στιγμή να σκεφτείς τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη κι ελπίδα να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, να συνεχίζεις να τολμάς, να αλλάζεις, την ώρα που όλα γύρω σου μένουν ίδια, στάσιμα, άχρωμα...

Όλοι μας ελπίζουμε σε μιαν αλλαγή, μα λίγοι τολμούν να κοιτάξουν μπροστά, πέρα από το δικό τους περιβάλλον. "Να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια, με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα..." σου είπα και μου έγνεψες καταφατικά. Κι αυτό ήταν που μας ξεχώριζε από τους άλλους, αυτό ήταν που μας ένωνε, που μας κέρδιζε και μας έδινε ζωή. Κι αν αυτό ήταν που μας έκανε να μοιάζουμε τόσο πολύ, ήταν το ίδιο που μετρούσε την απόσταση μεταξύ μας...

Με κοίταξες για άλλη μια φορά... "Είπα λέξεις... δεν θέλω πια να ξαναμιλήσω... φοβάμαι ότι δεν σε πειράζει πια το νόθο αλκοόλ..." ...φοβάμαι πως πια δεν με φοβίζει το νόθο αλκοόλ, μα μονάχα όλα εκείνα που γνωρίζω ήδη. Δεν με φοβίζει το άγνωστο... το έχω δει, μου έχει γίνει απόλυτη ανάγκη το άγνωστο και όλα όσα σου επιφυλάσσει αυτό. Καλές και άσχημες στιγμές... και δεν φοβήθηκα ποτέ, ούτε σήμερα.

Κανείς...

"Σύννεφα κι άστρα παιχνιδίζουν στο χειμωνιάτικο ουρανό,
σκιές και χρώματα μαγνητίζουν το βλέμμα...
Σε σκέφτομαι συχνά... πιο συχνά από ποτέ...
πιο δυνατά απόψε...
απόψε που οι πρώτες νιφάδες σχηματίζουν τη μορφή σου,
απόψε που οι νύμφες του Έρωτα ξεπροβάλλουν απ' το θολό ουρανό..."

Το δέντρο της αγάπης

Οδηγίες προς ναυτιλομένους

"Πάντα στη θάλασσα και πάντα μόνοι...
με τον ήλιο που έκαιγε, δροσερό σεντόνι...
να γεμίζεις με κρίνους και χιόνι...
να ορίζεις τα σύννεφα, να γλυκαίνεις τα μάτια, να προσέχεις τ' αγκάθια...
να γυρίζεις απόβραδο, να γελούνε τα κύματα, να χορεύουν άστρα..."

Gravity

- Φοβάμαι να γυρίσω πίσω... νομίζω πως δε θα μπορέσω να σε κοιτάξω όπως τότε...
- Έχεις αλλάξει από τότε...
- Ναι... έχω αλλάξει... όλα έχουν αλλάξει από τότε... εσύ όμως;
- Τι εγώ;
- Βλέπεις το ίδιο καθαρά όπως πριν;
- Όχι... μεγαλώσαμε... αλλάξαμε... ήμασταν φίλοι και γίναμε απλά δυο γνωστοί.
- Απλά δυο γνωστοί...
- ..................
- Τι μας έχει μείνει δηλαδή πια;
- Κάποτε υπήρξαμε... τότε που...
- Μη συνεχίζεις άλλο... θυμάμαι!

Χαμήλωσα το βλέμμα και φόρεσα βιαστικά το σακάκι μου... κατευθύνθηκα προς την πόρτα... γύρισα για μια τελευταία φορά να κοιτάξω το πρόσωπό της... δεν ήταν εκεί... ποτέ της δεν ήταν εκεί...

Την επόμενη μέρα το είχα πάρει απόφαση... "Θα προσπαθήσω να ξεχάσω... θα βρω μια πειστική δικαιολογία να ξεγελάσω τον εαυτό μου... και όλα θα γίνουν όπως πριν..."

- Όπως τότε... τότε που... θυμάσαι;

Robbie Williams - My Way

"Ουτοπία..."

Απόψε έκανα στον εαυτό μου ένα πολύτιμο δώρο… Ήμουν κάπου εκεί ψηλά, στην όμορφη Πλάκα… "Ουτοπία"… το μέρος…

Στην πραγματικότητα είχα ήδη δηλώσει παρόν στο καλοκαιρινό κάλεσμα των αισθήσεων και των παραισθήσεων αρκετές μέρες πριν, όταν και ξόδευα τα εσπερινά μου όνειρα σε θερινά, αταξίδευτα μονοπάτια, γεμάτα ποικίλες γεύσεις αμβροσίας και νέκταρ, σε μέρη τόσο σαγηνευτικά που ένιωσα ξανά μεθυσμένος από ευχαρίστηση…

Απόψε όμως δεν μπορούσα καν να φανταστώ τι θα ζούσα, όταν ήδη από νωρίς το απόγευμα περπάτησα αργά το στενό δρομάκι που οδηγεί στην κορυφή της Χώρας, ρουφώντας ευχάριστα τις μυρωδιές από τα γύρω ταβερνάκια.

Ήταν ήδη νωρίς το απόγευμα, όταν πέρασα για πρώτη φορά την ολόλευκη αψίδα με τις κλιματσίδες που εντέχνως διακοσμούσαν την είσοδο… Η πρώτη εντύπωση που σου μένει είναι μάλλον αδιάφορη, μιας και δεν μπορείς να φανταστείς όλα όσα θα επακολουθήσουν τις επόμενες στιγμές…

Περνώντας πια και τον αυλόγυρο ήδη μπροστά στα μάτια μου αρχίζει να ξετυλίγεται ένα θέαμα μοναδικό… Κοντοστάθηκα για δυο λεπτά… Έκατσα σε μιαν άκρια και άφησα το βλέμα μου να ταξιδέψει στο απέραντο γαλάζιο της… ένα ταξίδι των αισθήσεων και των παραισθήσεων… ένα ταξίδι διαφορετικό από όσα έχω κάνει, τόσο ξεχωριστό, τόσο υπέροχο… απλά μαγικό!

The Coldplay - Violet Hill

Σκέψου θετικά...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που βυθίζομαι στις σκέψεις και στα όνειρα των άλλων και βλέπω με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα, με άλλα μάτια τον ίδιο κόσμο...

Και είναι πολύ σημαντικό να μπορείς μετά να ξυπνήσεις και να πεις "ελπίζω κι εγώ, ότι έστω κι αν χρειστεί να διαβώ το μονοπάτι του απέραντου σκοτεινού τίποτα μόνος μου, μπορεί και να φτάσω στο φωτεινό νησάκι του όλου..."

Στην ουσία δεν υπάρχει σκοτάδι, αλλά απουσία φωτός!

Searching for a different solar system...

¨Nobody said it was easy… oh, lets go back to the start…¨

Πριν από λίγο καιρό ξεκίνησα ένα ταξίδι για το οποίο, πραγματικά, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, ούτε για το ίδιο το ταξίδι, μα ούτε και για τον προορισμό.

Κανείς δεν είπε πως θα ήταν εύκολο ένα καινούριο ξεκίνημα, μα και κανείς στην πραγματικότητα δεν ξέρει και τους λόγους για τους οποίους πήρα μια τέτοια απόφαση.

Δικαιολογίες μπορώ να γράψω πολλές, μα καμία δεν θα είναι τόσο πειστική, κυρίως για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Αναπολώντας στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος, διαπίστωσα πως πάντα ενεργούσα διαφορετικά από τα ¨θέλω¨ ή τα ¨πρέπει¨ μου και άφηνα τα πράγματα στη μοίρα τους, όπως εκείνη ξέρει καλύτερα από τον καθένα και ορίζει τις τύχες μας.

Συμπέρασμα: πιστεύω πως η μοίρα μου προσφέρει απλόχερα την ¨ασφαλή¨ της καθοδήγηση και πως μέχρι και αυτή τη στιγμή θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που μπορώ, αν και ουσιαστικά αδρανοποιημένος από πράξεις και συναισθηματισμούς, να συμμετέχω ενεργά σε αυτό το μονοπάτι αναζήτησης ενός καλύτερου ¨εγώ¨!

Εκτός απροόπτου...

Είναι από τις λίγες φορές που κάθομαι μπροστά στην οθόνη του Η/Υ μου και δεν έχω τίποτα ουσιαστικό να πω (ή μάλλον να γράψω).

Ο τελευταίος μήνας της ζωής μου είναι αφιερωμένος στην αδράνεια της σκέψης και στην ανυπαρξία συναισθημάτων και χωρίς να το θέλω, έχοντας μπει πια σε αυτό το "τρυπάκι", κάπου χαλάρωσα έπειτα από πάρα πολύ καιρό, αλλά είναι κάτι που το είχα πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη.

Σε δυο σελίδες μοναξιά

Έκανα λίγο υπομονή και βγήκα στο μπαλκόνι,
εσύ να παίζεις το σκοπό
που σου 'χα πει για ¨σ' αγαπώ¨
κι ύστερα μένεις μόνη...

Στο άδειο τίποτα ξανά να λέω τ' όνομά σου,
να κάνω πέτρα την καρδιά,
σε δυο σελίδες μοναξιά
να γράφω τ' άγγιγμά σου...

Και να που ήρθε η στιγμή
και μου 'χεις μείνει στο χαρτί
κι ύστερα με ρωτάς γιατί
ακόμα σε ζητάω...

Και να που γύρισες ξανά,
μέσα στα στήθη μου φωτιά
κι ας είν' τα φώτα μου σβηστά
σε ένα δωμάτιο σκοτεινό
στους τοίχους γράφει ¨σ' αγαπώ¨...
στους τοίχους γράφει ¨σ' αγαπώ¨...

Στην "Ιθάκη" μου...

"Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μεν η σκέψις σου υψηλή,

αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι

που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους

να σταματήσεις σε εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου να ‘χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί ειν’ ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν."

Η "Ιθάκη" συμβολίζει την πορεία της ζωής με όλες τις δυσκολίες της. Κάθε σκοπός στη ζωή μας είναι μία "Ιθάκη". Και αξία στη ζωή έχει ο δρόμος της, η πορεία της, όχι το τέρμα.

"...τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι..." Αν σε τούτο το ταξίδι έχεις θέληση, κουράγιο και βαδίζεις με καθάρια τη ψυχή σου, τότε εμπόδια δε θα συναντήσεις. Κι αν συναντήσεις εμπόδια και πάθη στην πορεία σου, αυτός είναι ο δρόμος για να τα ξεπεράσεις.

"...θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους..." Είναι οι πρωτόγνωρες εμπειρίες που συναντάμε σε κάθε ταξίδι και χρειάζεται θάρρος, επιμονή, αγωνιστικότητα και επιμονή σε κάθε βήμα, σε κάθε προσπάθεια. Τα μεγάλα πάθη δεν τα συναντάμε στο ταξίδι, μα τα κουβαλάμε αιώνια μέσα στη ψυχή μας. Και μόνο αν τα αφήσουμε να γιγαντωθούν τότε κινδυνεύουμε.

Αν αυτά είναι τα εφόδιά μας σε κάθε ταξίδι τότε θα νιώσουμε χαρές, εκπλήξεις, συγκινήσεις. Αν πάλι αρκεστούμε στην ησυχία και στην ευκολία και στην ηδονή, τότε σίγουρα πολλά θα είναι εκείνα που θα έχουμε χάσει σε τούτο το ταξίδι.

Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να μη βιάζεται στο ταξίδι του, γιατί οι εμπειρίες μας κάνουν σοφότερους. Και τότε η "Ιθάκη" δε θα μας γελάσει... και τότε θα έχει αξία ετούτο το ταξίδι...

Αύριο ξεκινώ το δικό μου ταξίδι για την "Ιθάκη". Κι όταν γυρίσω να είμαι σοφότερος ελπίζω και εύχομαι και πιο δυνατός από ποτέ...

Parallel universe

And I bought myself a yellow car
I bought myself a taxi cab
And I'm traveling now through the stars
Traveling at the speed of light

I found myself a secret space
I found myself a secret place
And no one is there to see my crying
No one is there to sweep my tears

I can see you... but I can hardly reach you

Now the clock is ticking but the time has stopped
Yeah... the time has stopped
And the whole universe is ticking now
But I'm running out of time

I've seen myself... I lived my life
I've seen the worst in a crimson tide
My taxi cab runs out of gas
And I have stuck in the past

I can see me... but I can hardly reach me

Αύγουστος 2005 (λίγες στιγμές πριν το τέλος)

Απόψε βρέθηκα σε κάτι μονοπάτια
άδεια από κόσμο, από φώτα και φωνές
βήματα αργά και με κλειστά τα μάτια
μετράω τον πόνο μου κι ότι συνέβη χθες
θα το ξεχάσω με ποτά και με τσιγάρα
σε άδειο βαγόνι θα στρώσω για να κοιμηθώ
κι όταν με ψάξεις να με βρεις δε θα μπορέσεις
θα είναι αργά... θα έχω φύγει μακριά

και θα χαθώ μέσα σε στενά και σε έρημες πλατείες
δύο λεπτά μου φτάνουν μόνο να κρατήσω από σένα
τόσος ο χρόνος που μου χάρισες γιορτή
κι ύστερα έφυγες και χάθηκες...
έμεινα μόνος να περιμένω το πρώτο τρένο να φανεί...

Πόλ (η) ξένη

Βαδίζω σε δρόμους με φώτα σβηστά, σε έρημες πόλεις με άδειες πλατείες
και γύρω μου βλέπω πρόσωπα γνωστά...

Βαδίζω σε δρόμους με φώτα αναμμένα, σε πόλεις με κόσμο, σε πλατείες με χρώματα
και ψάχνω παντού, μα δε βρίσκω κανέναν...

Γυρίζω την πλάτη μου και ανάβω τσιγάρο, καπνός κι αναμνήσεις μια εικόνα θολή
κι αν σου πω την αλήθεια σίγουρα θα με μισήσεις...

Μια εικόνα θολή σε μια πόλη πιο ξένη... σε μια πόλη βουβή...

Μεταξύ μας...

¨I’m a Barbie girl in the Barbie’s world, life in plastic is fantastic…!¨

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλες πόλεις της χώρας, αλλά προσωπικά πιστεύω πως όλα τείνουν στο να δημιουργείται συνεχώς η ψευδαίσθηση πως όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι με όσα ζούμε καθημερινά. Μήπως όμως τελικά φαινόμαστε έτσι και η προσπάθειά μας σταματά με το να δείχνουμε έτσι;

Μήπως τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται; Και αναρωτιέμαι γιατί να προσπαθούμε όλοι τόσο πολύ να φανερώσουμε στους άλλους ένα προσωπείο αρεστό για την κοινωνία στην οποία ζούμε, με κίνδυνο σιγά σιγά να χάσουμε τον εαυτό μας.

Με ποιον τρόπο άραγε μπορούμε να λυτρωθούμε από αυτήν την ψευδαίσθηση που δημιουργείται;

Δεν αναφέρομαι μόνο στο έτερο φύλο. Νομίζω πως κι εμείς οι άντρες τελευταία παίζουμε καλά το ρόλο μας ως Ken ή John-John. Ας κάνουμε όλοι μια βόλτα απόψε στην πόλη που ζούμε. Και ας σταθούμε σε ένα πράγμα. Ας κάνουμε μια απλή παρατήρηση στη συμπεριφορά των φίλων ή γνωστών μας απέναντι σε μας ή και σε άλλους ανθρώπους. Θα παρατηρήσουμε μια στάση κάπως ¨στημένη¨, περισσότερο για το θεαθήναι και σίγουρα όχι μια πραγματική ή μια πιο ειλικρινής συμπεριφορά.

Θα παρατηρήσουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πλέον ρηχές, επιφανειακές. Δεν υπάρχει συναίσθημα και δεν υπάρχει ανταπόκριση στο συναίσθημα για αυτούς που τόλμησαν να φανερώσουν χαρακτηριστικά του πραγματικού τους εαυτού. Και αν γίνεις πιο διαχυτικός στη συμπεριφορά σου υπάρχει και ο κίνδυνος να παρεξηγηθείς.

Μου συμβαίνει κι εμένα συχνά και η αλήθεια είναι πως κι εγώ συμπεριφέρομαι με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως όλοι χρειαζόμαστε μια αλλαγή. Αλλαγή ως προς το πώς ερμηνεύουμε τις προθέσεις του συνανθρώπου μας. Και επιτέλους ας είμαστε μια φορά λιγότερο εγωιστές από το διπλανό μας.

Καλώς ή κακώς οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων περνάνε μια κρίση. Στο χέρι μας είναι να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Απλά ας είμαστε ο εαυτός μας.

...what if this is not real love?

Μόλις είδα μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, το Noting Hill και έπειτα από ένα αρκετά συναισθηματικό δίωρο βγήκα στο μπαλκόνι για να κρύψω τα συναισθήματά μου στον καπνό του τσιγάρου μου.

Ευτυχώς είχε απόλυτη ησυχία, τέτοια που να ακούγεται καθαρά το φτερούγισμα των νυχτερίδων που πετούσαν μέσα στο βαθύ σκοτάδι, ψάχνοντας να βρούνε τροφή.

Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, αρκετό καιρό πλέον. Είμαι ένας άνθρωπος, που αν και ζω μέσα σε μια ¨πολύβουη¨ κοινωνία, καταφέρνω να λειτουργώ υπό συνθήκες απόλυτης ησυχίας, τέτοιας που να ακούγεται μονάχα η ανάσα μου.

Έτσι κι εγώ, σαν αυτά τα θαυμάσια (πλην όμως τρομακτικά στην όψη) θηλαστικά, κάθε που νυχτώνει, ανοίγω τα φτερά μου στο απόλυτο σκοτάδι και ψάχνω να βρω τον εαυτό μου. Κάτι έχω χάσει από τότε… κάτι πολύτιμο, κάτι εξαιρετικά μοναδικό. Κάτι που κάποτε με βοήθησε να ξεπεράσω ίσως την χειρότερη περίοδο της μέχρι σήμερα ζωής μου.

Και κάθε που ξημερώνει συνειδητοποιώ, ότι φευ… ίσως το μόνο που καταφέρνω είναι να συντηρώ μια κατάσταση, η οποία σε καμιά περίπτωση δε με βοηθάει να ξαναβρώ το χαμένο μου εαυτό. Μάταια λοιπόν καθώς φαίνεται.

Ποτέ μου δεν έχω φανεί τόσο αδύναμος όσο τον τελευταίο καιρό. Αλλά και ποτέ μου δεν παρέδωσα πνεύμα και σώμα στην αυτοκαταστροφική πλευρά του εαυτού μου. Δυστυχώς είναι η μόνη πλευρά που αναγνωρίζω τελευταία.

¨I hate what I’ve become but I’m still gonna leave you… though I cannot sleep without you (my heart has simply nowhere to go)¨

Το δίλημμα του αναπόφευκτου

Τελικά τι είναι αυτό που μας καθορίζει σαν ανθρώπους; Η μοίρα η οποία φαίνεται να μας οδηγεί εκ του ασφαλούς σε προδιαγεγραμμένες καταστάσεις; Η προσωπικότητα του καθενός μας και το κατά πόσο μπορούμε να είμαστε πιστοί στα πιστεύω μας, δίχως να επηρεαζόμαστε από εξωτερικά ερεθίσματα; Ή μήπως τελικά όλα είναι θέμα συντονισμού, σαν να λέμε ότι ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί;

Ίσως τίποτα από αυτά, ίσως και όλα μαζί… ποιος τελικά νοιάζεται τόσο να δώσει εξηγήσεις για τα αποτελέσματα των πράξεών του στο σύνολο της κοινωνικής του συναναστροφής;

Εγώ νοιάζομαι… εγώ… ναι…

Λόγω καταγωγής και αγωγής πιστεύω στη μοίρα. Υπό ποια έννοια όμως. Πιστεύω πως η μοίρα μπορεί και εξουσιάζει ένα σύνολο ανθρώπων, μια κοινωνία, ένα έθνος ή και ολόκληρο τον κόσμο.

Αλλά νομίζω πως ξεκίνησα κάπως λάθος. Ίσως θα έπρεπε να αναφέρω τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτές τις σκέψεις. Τελείως προσωπικά ζητήματα.

Συνεχίζοντας λοιπόν, θέλω να πω ότι οι άνθρωποι μεμονωμένα έχουν τη δυνατότητα να παρακάμψουν τη μοίρα, όχι όμως και το τελικό της αποτέλεσμα. Για να πας από το ένα μέρος στο άλλο υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Η αρχή και το τέλος όμως δεν αλλάζουν. Κάθε ταξίδι επιβάλλεται να έχει προορισμό. Όχι απαραίτητα κάτι χειροπιαστό, κάτι που να υπάρχει και να θεωρείται δεδομένο. Διαφορετικά δεν πιστεύω ότι θα ανακαλύπταμε τον κόσμο από τόσο νωρίς. Η μοίρα όμως οδηγεί αυτόν τον κόσμο εκεί που αυτή προστάζει.

Προσωπικά νομίζω ότι η μοίρα μου ετοίμασε ένα ταξίδι. Από μένα εξαρτάται αν το ταξίδι θα είναι ευχάριστο ή όχι. Γνωρίζω τον προορισμό μου; Όχι… και αυτό είναι το συναρπαστικό!

Κοσμικές θεωρήσεις

Επηρεασμένος κυρίως από τις μουσικές μου διαδρομές αλλά και από την πολυπλοκότητα των σκέψεών μου, κάθε τόσο νιώθω την ανάγκη να φανερώνω πράγματα που με απασχολούν.

Ο χειμώνας που πέρασε ομολογώ πως ήταν ίσως ο πιο δύσκολος των τελευταίων ετών. Ατελείωτες νύχτες, χωρίς ορθολογικές σκέψεις, χωρίς σχεδιασμό, σημάδια στον ουρανό που έδειχναν καλύτερες μέρες και αυτές ποτέ δεν έρχονταν. Δύσκολοι καιροί για ανθρώπους θαρρώ…

Σκεπτόμενος τελικά τι ήταν αυτό που άξιζε τόσο για να περιμένω τόσα χρόνια και να επανέλθω σε ρυθμούς καθημερινότητας μιας σύγχρονης πόλης, απάντηση δεν βρίσκω και συγχωρήστε με για όσα αναφέρω παρακάτω (γιατί πολύ πιθανόν να μην καταλάβετε τίποτα).

Από εκείνα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση στην αρχή ήταν η δόμηση της συμπεριφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους. Σε μια πόλη όπου με μια απλή παρατήρηση είχες την εντύπωση πως όλοι είχαν μια κάποια σχέση μεταξύ τους, όσο πιο πολύ ανέλυα τα δεδομένα, τόσο περισσότερο κατέληγα σε ανασφαλή συμπεράσματα.

Αυτά που επί 6 συναπτά έτη ζούσα καθημερινά και θεωρώντας μια ζωή λάθος, έρχομαι τώρα έπειτα από δύο χρόνια μεθοδικής παρατήρησης να αναθεωρήσω τις απόψεις μου σχετικά με το τι είναι εφικτό στις ανθρώπινες σχέσεις και τι είναι αυτό που μας οδηγεί σε συμπεριφορές άκρατου ενθουσιασμού ή υπερβολικής άμυνας απέναντι στον συνάνθρωπο.

Από τη μία λοιπόν εκείνοι οι οποίοι έκαναν το μεγάλο βήμα και δοκίμασαν να βιώσουν καινούριες εμπειρίες, όχι απαραίτητα ευχάριστες, αλλά σίγουρα τέτοιες που σε βοηθούν να αλλάξεις λίγο το πλάνο σου για το τι η ζωή μπορεί να σου υποσχεθεί και τι τελικά σου προσφέρει. Από την άλλη αυτοί, οι πλεονάζοντες, οι οποίο μη μπορώντας να ξεφύγουν από τη ζεστασιά του ¨σπιτιού και της οικογένειας¨, φοβούμενοι ίσως το άγνωστο, τον πέρα από τα δικά τους ¨σύνορα¨ κόσμο, νιώθοντας ευάλωτοι σε κάθε είδους ¨νέα θεώρηση πραγμάτων¨, αυτοί οι πολλοί λοιπόν, οι ¨ευτυχείς¨…

Αν αυτές τις δύο κοινωνίες τις ξεχωρίσεις για μερικά χρόνια και έπειτα κοιτάξεις την πρόοδό τους, θα μπορέσει κανείς να δει από τη μία έναν κόσμο όπου η ειλικρίνεια και η εξωτερίκευση των ανθρωπίνων συναισθημάτων θα είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του, δημιουργώντας μία κοινωνία χωρίς αδιέξοδα στις ανθρώπινες σχέσεις, από την άλλη όμως δε θα υπάρξει ουσιαστικά καμία πρόοδος. Το ίδιο προϊόν, απλά σε άλλη συσκευασία. Η ίδια ικανοποίηση ότι ο κόσμος μας είναι ιδανικός αφού δεν άλλαξε κάτι ανάμεσά μας, μολονότι γύρω μας θα είναι εμφανές ότι η αποξένωση μεταξύ μας θα έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που θα σκεφτόμαστε αν πρέπει να ανταλλάξουμε μία καλημέρα με το διπλανό μας.

Αν με ρωτήσετε που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή… μάλλον κάπου ανάμεσα παλεύοντας, είτε να αλλάξω το δικό μου ¨περιβάλλον¨, είτε να νικήσω τις τάσεις μου για φυγή από όλα αυτά.

Είδωμεν…

Το δίλημμα της ύπαρξης του "κάτι"

“Is it me in the start or I came up to an end and I feel with no heart…”

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα ενός ποιήματός μου, το οποίο με τα σημερινά προκύψαντα δεδομένα είναι απολύτως επίκαιρο.

Πραγματικά λοιπόν, αναρωτιέμαι, βρίσκομαι στην αρχή ή έχω φτάσει ήδη στο τέλος και νιώθω πως πια δεν έχω ψυχή;

Υπάρχει κάτι στο άτομό μου που με ενοχλεί και είναι αυτό το κάτι που με διαφοροποιεί από τους φίλους μου. Η λογική μου εξαντλείται σε καθημερινά πράγματα, πράγματα απλά, καταστάσεις ρουτίνας. Όταν τίθεται κάποιο ζήτημα στο οποίο για να συμμετέχεις απλά πρέπει να δώσεις κάποιες απαντήσεις ή να εκφράσεις μία ολοκληρωμένη σκέψη, τότε μεταμορφώνομαι στον πιο δυσνόητο άνθρωπο. Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι ακόμη κι εγώ να παρακολουθήσω τα λεγόμενά μου ή τις σκέψεις μου.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που το νιώθω να συμβαίνει. Αλλά ίσως επειδή αυτά που λέω δεν έχουν συνήθως κάποια λογική εξήγηση και μου είναι απίστευτα αδύνατο να τα αναλύσω για να γίνουν κατανοητά, τότε δυστυχώς φτάνω σε σημείο να παρεξηγηθώ ή να παρερμηνευτώ. Και όποτε συμβαίνει αυτό, το πιο δυσάρεστο είναι ότι για οτιδήποτε προκύψει (από συναισθηματικής πλευράς) ρίχνω πάντα το φταίξιμο στον εαυτό μου.

Αυτό ή κάτι παρόμοιο περνάω τις τελευταίες εβδομάδες. Όσο το σκέφτομαι (βάζοντας σε μια σειρά τα γεγονότα) καταλήγω πάντα να αποδίδω το φταίξιμο σε μένα. Το απίστευτο στην όλη υπόθεση είναι ότι στην πραγματικότητα δεν έχω προσπαθήσει σχεδόν καθόλου για να το καταφέρω αυτό. Κι όμως, έστω και η αδράνεια, τελικά προκαλεί αναστάτωση.

Όταν θέλεις κάτι πολύ, αλλά αυτό το ‘κάτι’ είναι αδύνατο να το αποκτήσεις, γιατί αυτό το ‘κάτι’ έχει δύο διαστάσεις και αναγκάζεσαι να διαλέξεις μία απ’ τις δύο, τότε αναρωτιέμαι, τελικά αυτό το ‘κάτι’ είναι υπαρκτό ή απλά το δημιούργησα εγώ με τη φαντασία μου;