Το δίλημμα της ύπαρξης του "κάτι"

“Is it me in the start or I came up to an end and I feel with no heart…”

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα ενός ποιήματός μου, το οποίο με τα σημερινά προκύψαντα δεδομένα είναι απολύτως επίκαιρο.

Πραγματικά λοιπόν, αναρωτιέμαι, βρίσκομαι στην αρχή ή έχω φτάσει ήδη στο τέλος και νιώθω πως πια δεν έχω ψυχή;

Υπάρχει κάτι στο άτομό μου που με ενοχλεί και είναι αυτό το κάτι που με διαφοροποιεί από τους φίλους μου. Η λογική μου εξαντλείται σε καθημερινά πράγματα, πράγματα απλά, καταστάσεις ρουτίνας. Όταν τίθεται κάποιο ζήτημα στο οποίο για να συμμετέχεις απλά πρέπει να δώσεις κάποιες απαντήσεις ή να εκφράσεις μία ολοκληρωμένη σκέψη, τότε μεταμορφώνομαι στον πιο δυσνόητο άνθρωπο. Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι ακόμη κι εγώ να παρακολουθήσω τα λεγόμενά μου ή τις σκέψεις μου.

Σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που το νιώθω να συμβαίνει. Αλλά ίσως επειδή αυτά που λέω δεν έχουν συνήθως κάποια λογική εξήγηση και μου είναι απίστευτα αδύνατο να τα αναλύσω για να γίνουν κατανοητά, τότε δυστυχώς φτάνω σε σημείο να παρεξηγηθώ ή να παρερμηνευτώ. Και όποτε συμβαίνει αυτό, το πιο δυσάρεστο είναι ότι για οτιδήποτε προκύψει (από συναισθηματικής πλευράς) ρίχνω πάντα το φταίξιμο στον εαυτό μου.

Αυτό ή κάτι παρόμοιο περνάω τις τελευταίες εβδομάδες. Όσο το σκέφτομαι (βάζοντας σε μια σειρά τα γεγονότα) καταλήγω πάντα να αποδίδω το φταίξιμο σε μένα. Το απίστευτο στην όλη υπόθεση είναι ότι στην πραγματικότητα δεν έχω προσπαθήσει σχεδόν καθόλου για να το καταφέρω αυτό. Κι όμως, έστω και η αδράνεια, τελικά προκαλεί αναστάτωση.

Όταν θέλεις κάτι πολύ, αλλά αυτό το ‘κάτι’ είναι αδύνατο να το αποκτήσεις, γιατί αυτό το ‘κάτι’ έχει δύο διαστάσεις και αναγκάζεσαι να διαλέξεις μία απ’ τις δύο, τότε αναρωτιέμαι, τελικά αυτό το ‘κάτι’ είναι υπαρκτό ή απλά το δημιούργησα εγώ με τη φαντασία μου;