Κοσμικές θεωρήσεις

Επηρεασμένος κυρίως από τις μουσικές μου διαδρομές αλλά και από την πολυπλοκότητα των σκέψεών μου, κάθε τόσο νιώθω την ανάγκη να φανερώνω πράγματα που με απασχολούν.

Ο χειμώνας που πέρασε ομολογώ πως ήταν ίσως ο πιο δύσκολος των τελευταίων ετών. Ατελείωτες νύχτες, χωρίς ορθολογικές σκέψεις, χωρίς σχεδιασμό, σημάδια στον ουρανό που έδειχναν καλύτερες μέρες και αυτές ποτέ δεν έρχονταν. Δύσκολοι καιροί για ανθρώπους θαρρώ…

Σκεπτόμενος τελικά τι ήταν αυτό που άξιζε τόσο για να περιμένω τόσα χρόνια και να επανέλθω σε ρυθμούς καθημερινότητας μιας σύγχρονης πόλης, απάντηση δεν βρίσκω και συγχωρήστε με για όσα αναφέρω παρακάτω (γιατί πολύ πιθανόν να μην καταλάβετε τίποτα).

Από εκείνα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση στην αρχή ήταν η δόμηση της συμπεριφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους. Σε μια πόλη όπου με μια απλή παρατήρηση είχες την εντύπωση πως όλοι είχαν μια κάποια σχέση μεταξύ τους, όσο πιο πολύ ανέλυα τα δεδομένα, τόσο περισσότερο κατέληγα σε ανασφαλή συμπεράσματα.

Αυτά που επί 6 συναπτά έτη ζούσα καθημερινά και θεωρώντας μια ζωή λάθος, έρχομαι τώρα έπειτα από δύο χρόνια μεθοδικής παρατήρησης να αναθεωρήσω τις απόψεις μου σχετικά με το τι είναι εφικτό στις ανθρώπινες σχέσεις και τι είναι αυτό που μας οδηγεί σε συμπεριφορές άκρατου ενθουσιασμού ή υπερβολικής άμυνας απέναντι στον συνάνθρωπο.

Από τη μία λοιπόν εκείνοι οι οποίοι έκαναν το μεγάλο βήμα και δοκίμασαν να βιώσουν καινούριες εμπειρίες, όχι απαραίτητα ευχάριστες, αλλά σίγουρα τέτοιες που σε βοηθούν να αλλάξεις λίγο το πλάνο σου για το τι η ζωή μπορεί να σου υποσχεθεί και τι τελικά σου προσφέρει. Από την άλλη αυτοί, οι πλεονάζοντες, οι οποίο μη μπορώντας να ξεφύγουν από τη ζεστασιά του ¨σπιτιού και της οικογένειας¨, φοβούμενοι ίσως το άγνωστο, τον πέρα από τα δικά τους ¨σύνορα¨ κόσμο, νιώθοντας ευάλωτοι σε κάθε είδους ¨νέα θεώρηση πραγμάτων¨, αυτοί οι πολλοί λοιπόν, οι ¨ευτυχείς¨…

Αν αυτές τις δύο κοινωνίες τις ξεχωρίσεις για μερικά χρόνια και έπειτα κοιτάξεις την πρόοδό τους, θα μπορέσει κανείς να δει από τη μία έναν κόσμο όπου η ειλικρίνεια και η εξωτερίκευση των ανθρωπίνων συναισθημάτων θα είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του, δημιουργώντας μία κοινωνία χωρίς αδιέξοδα στις ανθρώπινες σχέσεις, από την άλλη όμως δε θα υπάρξει ουσιαστικά καμία πρόοδος. Το ίδιο προϊόν, απλά σε άλλη συσκευασία. Η ίδια ικανοποίηση ότι ο κόσμος μας είναι ιδανικός αφού δεν άλλαξε κάτι ανάμεσά μας, μολονότι γύρω μας θα είναι εμφανές ότι η αποξένωση μεταξύ μας θα έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που θα σκεφτόμαστε αν πρέπει να ανταλλάξουμε μία καλημέρα με το διπλανό μας.

Αν με ρωτήσετε που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή… μάλλον κάπου ανάμεσα παλεύοντας, είτε να αλλάξω το δικό μου ¨περιβάλλον¨, είτε να νικήσω τις τάσεις μου για φυγή από όλα αυτά.

Είδωμεν…