Μεταξύ μας...

¨I’m a Barbie girl in the Barbie’s world, life in plastic is fantastic…!¨

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε άλλες πόλεις της χώρας, αλλά προσωπικά πιστεύω πως όλα τείνουν στο να δημιουργείται συνεχώς η ψευδαίσθηση πως όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι με όσα ζούμε καθημερινά. Μήπως όμως τελικά φαινόμαστε έτσι και η προσπάθειά μας σταματά με το να δείχνουμε έτσι;

Μήπως τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται; Και αναρωτιέμαι γιατί να προσπαθούμε όλοι τόσο πολύ να φανερώσουμε στους άλλους ένα προσωπείο αρεστό για την κοινωνία στην οποία ζούμε, με κίνδυνο σιγά σιγά να χάσουμε τον εαυτό μας.

Με ποιον τρόπο άραγε μπορούμε να λυτρωθούμε από αυτήν την ψευδαίσθηση που δημιουργείται;

Δεν αναφέρομαι μόνο στο έτερο φύλο. Νομίζω πως κι εμείς οι άντρες τελευταία παίζουμε καλά το ρόλο μας ως Ken ή John-John. Ας κάνουμε όλοι μια βόλτα απόψε στην πόλη που ζούμε. Και ας σταθούμε σε ένα πράγμα. Ας κάνουμε μια απλή παρατήρηση στη συμπεριφορά των φίλων ή γνωστών μας απέναντι σε μας ή και σε άλλους ανθρώπους. Θα παρατηρήσουμε μια στάση κάπως ¨στημένη¨, περισσότερο για το θεαθήναι και σίγουρα όχι μια πραγματική ή μια πιο ειλικρινής συμπεριφορά.

Θα παρατηρήσουμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πλέον ρηχές, επιφανειακές. Δεν υπάρχει συναίσθημα και δεν υπάρχει ανταπόκριση στο συναίσθημα για αυτούς που τόλμησαν να φανερώσουν χαρακτηριστικά του πραγματικού τους εαυτού. Και αν γίνεις πιο διαχυτικός στη συμπεριφορά σου υπάρχει και ο κίνδυνος να παρεξηγηθείς.

Μου συμβαίνει κι εμένα συχνά και η αλήθεια είναι πως κι εγώ συμπεριφέρομαι με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως όλοι χρειαζόμαστε μια αλλαγή. Αλλαγή ως προς το πώς ερμηνεύουμε τις προθέσεις του συνανθρώπου μας. Και επιτέλους ας είμαστε μια φορά λιγότερο εγωιστές από το διπλανό μας.

Καλώς ή κακώς οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων περνάνε μια κρίση. Στο χέρι μας είναι να αντιστρέψουμε την κατάσταση. Απλά ας είμαστε ο εαυτός μας.