"We live in a beautiful world... but in the end we lie awake and we dream of making our escape..."

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

...what if this is not real love?

Μόλις είδα μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, το Noting Hill και έπειτα από ένα αρκετά συναισθηματικό δίωρο βγήκα στο μπαλκόνι για να κρύψω τα συναισθήματά μου στον καπνό του τσιγάρου μου.

Ευτυχώς είχε απόλυτη ησυχία, τέτοια που να ακούγεται καθαρά το φτερούγισμα των νυχτερίδων που πετούσαν μέσα στο βαθύ σκοτάδι, ψάχνοντας να βρούνε τροφή.

Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ, αρκετό καιρό πλέον. Είμαι ένας άνθρωπος, που αν και ζω μέσα σε μια ¨πολύβουη¨ κοινωνία, καταφέρνω να λειτουργώ υπό συνθήκες απόλυτης ησυχίας, τέτοιας που να ακούγεται μονάχα η ανάσα μου.

Έτσι κι εγώ, σαν αυτά τα θαυμάσια (πλην όμως τρομακτικά στην όψη) θηλαστικά, κάθε που νυχτώνει, ανοίγω τα φτερά μου στο απόλυτο σκοτάδι και ψάχνω να βρω τον εαυτό μου. Κάτι έχω χάσει από τότε… κάτι πολύτιμο, κάτι εξαιρετικά μοναδικό. Κάτι που κάποτε με βοήθησε να ξεπεράσω ίσως την χειρότερη περίοδο της μέχρι σήμερα ζωής μου.

Και κάθε που ξημερώνει συνειδητοποιώ, ότι φευ… ίσως το μόνο που καταφέρνω είναι να συντηρώ μια κατάσταση, η οποία σε καμιά περίπτωση δε με βοηθάει να ξαναβρώ το χαμένο μου εαυτό. Μάταια λοιπόν καθώς φαίνεται.

Ποτέ μου δεν έχω φανεί τόσο αδύναμος όσο τον τελευταίο καιρό. Αλλά και ποτέ μου δεν παρέδωσα πνεύμα και σώμα στην αυτοκαταστροφική πλευρά του εαυτού μου. Δυστυχώς είναι η μόνη πλευρά που αναγνωρίζω τελευταία.

¨I hate what I’ve become but I’m still gonna leave you… though I cannot sleep without you (my heart has simply nowhere to go)¨

Δεν υπάρχουν σχόλια: