"We live in a beautiful world... but in the end we lie awake and we dream of making our escape..."

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Σε δυο σελίδες μοναξιά

Έκανα λίγο υπομονή και βγήκα στο μπαλκόνι,
εσύ να παίζεις το σκοπό
που σου 'χα πει για ¨σ' αγαπώ¨
κι ύστερα μένεις μόνη...

Στο άδειο τίποτα ξανά να λέω τ' όνομά σου,
να κάνω πέτρα την καρδιά,
σε δυο σελίδες μοναξιά
να γράφω τ' άγγιγμά σου...

Και να που ήρθε η στιγμή
και μου 'χεις μείνει στο χαρτί
κι ύστερα με ρωτάς γιατί
ακόμα σε ζητάω...

Και να που γύρισες ξανά,
μέσα στα στήθη μου φωτιά
κι ας είν' τα φώτα μου σβηστά
σε ένα δωμάτιο σκοτεινό
στους τοίχους γράφει ¨σ' αγαπώ¨...
στους τοίχους γράφει ¨σ' αγαπώ¨...

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα...μη μ' αφήνεις τώρα που 'ναι όλα πιο ύποπτα"...

Βγες στο μπαλκόνι, γύρνα στο δωμάτιο..τύλιξέ τα σε μια κόλλα χαρτί..δεν βγάζει πουθενά αυτός ο δρόμος τελικά; Δεν πάει πουθενά αυτός ο κόσμος τελικά;
...
"Και τι ζητάω..τι ζητάω..μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω"...

μα έλα που δεν ξυπνάω..(;)

Jamie S. Poursas είπε...

Δεν ξέρω αν πρέπει να το πω, μα πολλές από τις αλήθειες που έχουν ειπωθεί σε αυτόν τον κόσμο έχουν γραφτεί σε μια κόλλα χαρτί...
Είναι πολύ πιο εύκολο να αποτυπώσεις τα γεγονότα σε μια σελίδα ανακυκλωμένου χάρτου, παρά να εκφραστείς μέσα από το δημόσιο λόγο...
Εξάλλου, αδελφέ μου, ο γραπτός λόγος είναι αυτός που επιβιώνει ανά τους αιώνες... είναι αυτός που μας κάνει να σκεπτόμαστε, να ονειρευόμαστε, να ταξιδεύουμε, να κοιτάμε τη ζωή ο καθένας από τη δική του σκοπιά και πάντα να καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα...
Αυτή είναι η μαγεία των λέξεων και σε αυτή τη μαγεία έχω παραδοθεί τα τελευταία χρόνια...
Δεν θα αλλάξω τον κόσμο, ούτε θα χαράξω καινούριες διαδρομές...
Όμως θα έχω φτάσει κάπου... κι αυτό για μένα θα είναι η ανταμοιβή μου!

Ανώνυμος είπε...

"Διάλεξα το πιο αταξίδευτο μονοπάτι..και είδα τη διαφορά"
Και νομίζω ότι οι ιδέες σου και η "εκφορά" του γραπτού σου λόγου δίνουν (ή μήπως δείχνουν (;))πολλά σε αυτούς που θέλουν να ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ..

Ανώνυμος είπε...

προταση: φαντάσου πίστα γεμάτη λουλούδια, από κάτω ο κόσμος να φωνάζει Γονίδης, Γονίδης!!!! και αρχίζει..."Έκανα λίγο υπομονή και βγήκα στο μπαλκόνι..." και να ανοίγουν τα Johny...
ΧΑ ΧΑ ΧΑ ξαναβρήκαμε το χιούμορ, που το είχαμε χάσει στο προηγούμενο...

Ποια είναι η ιστορία αυτών των στίχων??
Από που πηγάζει??
Είνια ξανθιά? Την ξέρουμε???

Κολλήσαμε πάλι... θα μπούμε αλλού...

Jamie S. Poursas είπε...

Γράφω μόνο όταν είμαι "κενός" συναισθημάτων... περίεργο, αλλά ισχύει! Οπότε οι στίχοι δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη ιστορία να αφηγηθούν.
Αν κάποιος διαβάσει τα ποιήματά μου και καταφέρει να σκεφτεί έτσι όπως δεν έχει ποτέ του τολμήσει, τότε πιστεύω πως πέτυχα κάτι. Αυτή είναι η αλήθεια!