Υπάρχουν κάποιες στιγμές που βυθίζομαι στις σκέψεις και στα όνειρα των άλλων και βλέπω με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα, με άλλα μάτια τον ίδιο κόσμο...
Και είναι πολύ σημαντικό να μπορείς μετά να ξυπνήσεις και να πεις "ελπίζω κι εγώ, ότι έστω κι αν χρειστεί να διαβώ το μονοπάτι του απέραντου σκοτεινού τίποτα μόνος μου, μπορεί και να φτάσω στο φωτεινό νησάκι του όλου..."
Στην ουσία δεν υπάρχει σκοτάδι, αλλά απουσία φωτός!
2 σχόλια:
Καθώς η Άνοιξη υπάρχει,δεν υπάρχει κιόλας στο βρεγμένο πλακόστρωτο. Νησί τώρα,νησί πριν..
Ό,τι υπάρχει είναι καλυμμένο με κουκούλα όπως ο μεταξοσκώληκας,όπως η περίφημη ανάγκη να φορέσω τα γυαλιά μου ξημερώματα..Είσαι αόριστα μακριά κι αυτό με τρομάζει.Χωμένος σε μαύρο παλτό,είμαι κι εγώ ο Φεβρουάριος της Άνοιξης.Η συνήθεια της κολακείας.Η ομορφιά του προβλήματος..Η συμβουλή.
Είπα λέξεις πάλι,κούφιες..Το είπα.Δε θέλω να ξαναμιλήσω.Φοβάμαι ότι δεν με πειράζει πια το νόθο αλκοόλ.Φοβάμαι ότι δε φοβάμαι και πολλά πια.Μόνο ότι είναι αόριστα μακριά.Αύριο θα θέλω κι άλλα,θα φοβάμαι κι άλλα,το ορκίζομαι..
Έμαθα νέα απόψε.Έμαθα για σένα.Είμαι σε άλλη πόλη πιο μικρή,κάνω άλλα πράγματα,υπάρχω,θα πιάσω δουλειά,δεν έχω χρήματα,ο πατέρας μου ζει,φοράω για καλά παλιομοδίτικα καρώ πουκάμισα και πάω σε γήπεδα Β' Εθνικής..Με λένε με το ίδιο όνομα κι ακούω.Το βλέπω γραμμένο,με χαρακτηρίζει.Αυτό το περίεργο παιχνίδι πάλι με το φως..όσο περισσότερο με φωτίζει τόσο περισσότερο το έχω ανάγκη,όπως όλους σας.Όλους μαζί.Όχι όλους χώρια..
Για τη Δόξα της Βραδιάς,
12-08-2008
Κάποτε μου είπες πως ο χειμώνας σε νησί σου πηγαίνει καλύτερα. Αλήθεια κι εμένα ο χειμώνας μου ταιριάζει περισσότερο, σε κάθε "νησί", όπου κι αν αυτό βρίσκεται. "Νησί τώρα, νησί πριν..." Δε χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να προσδιορίσεις τις συντεταγμένες στα δικά σου "νησιά". Αρκεί ένα βλέμμα γύρω σου, αρκεί μια στιγμή να σκεφτείς τι είναι αυτό που σου δίνει δύναμη κι ελπίδα να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι, να συνεχίσεις να τολμάς να αλλάζεις την ώρα που όλα γύρω σου μένουν στάσιμα, ίδια, άχρωμα...
Όλοι μας ελπίζουμε σε μια αλλαγή, μα λίγοι τολμούν να κοιτάξουν πραγματικά μπροστά, πέρα από το στενό τους περιβάλλον, "να δουν τον κόσμο με άλλα μάτια, με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα". Και αυτό είναι που μας κάνει να μοιάζουμε ίδιοι με τους άλλους, μα στην πραγματικότητα να είμαστε τόσο διαφορετικοί...
"Είπα λέξεις... Δε θέλω να ξαναμιλήσω... Φοβάμαι ότι δεν με πειράζει πια το νόθο αλκοόλ..." Φοβάμαι πως πια δε με φοβίζει το νόθο αλκοόλ, μα μονάχα όλα εκείνα που γνωρίζω ήδη. Δε με φοβίζει το άγνωστο, το έχω δει, μου έχει γίνει απόλυτη ανάγκη το άγνωστο και όλα όσα σου επιφυλάσσει αυτό. Καλές και άσχημες στιγμές... και δε φοβήθηκα ποτέ. Ούτε σήμερα...
Δημοσίευση σχολίου